Ռոպեր Քոփթաշ, իր վիպագրութեան առաջին քայլերով՝ «Ունուֆաք»-ով, կը ջանայ շօշափել 20-րդ դարու հայութեան ցաւն ու վնասաբեր ընկերային իրադարձութիւնները՝ երեք սերունդներու ընթացքին հիւսուած պատմութեան մը միջոցով։
Արա Կիւլերին համար, իր լուսանկարները պատմութեան արձանագրութիւններ էին։ Կիւլերի ստեղծագործած տեսողական պատմութեան շարքին, ամէնէն շատ իր հետ նոյնացող նկարները Պոլսոյ սեւ-ճերմակ տեսարաններն էին։ Արա Կիւլեր կ՚ըսէ, որ ինչ որ այսօր կը տեսնենք իբրեւ «հին իսթանպուլ» խորքին մէջ հին իսթանպուլը չէ, իսկ ինք կարողացած է քաղաքին հին վիճակը լուսանկարել անոր բոլոր անկիւններէն։
«The Prospector» վէպին պատմական ոլորտը, որ արդիւնքն է երկար ուսումնասիրութեան եւ գրելու երկար ընթացքի մը, հիմնուած է Ճանիկեանի մօրենական պատմութեան վրայ։ Ճանիկեանի մօր մօրենական կողմը ամերիկացի, իսկ հօրենական կողմը հայ է։ Վիպագրութեան ընթացքին, Ճանիկեան ուսումնասիրած է մոռացութեան ենթարկուած աղբիւրներ՝ հին թէ՛ նոր, ի մասնաւորի կեդրոնանալով Գլոնտայքի շրջանին, եւ անոնցմով ստեղծագործած է պատում մը, որ անձնական պատմութիւններէ հատուածներ կը հիւսէ պաշտօնական պատմութեան։
Այսօր կը հասկնանք գաւառը իր ընդհանուր իմաստին մէջ՝ իբրեւ հայերուն գիւղական կեանքը, եւ անշուշտ անոր կը նայինք գիւղական կեանքի մէջ բնութեան արտացոլացման մակարդակէն, որուն հետ մեր կապը այսօրուան դրութեամբ թուլացած է, եւ կը հասկնանք զայն դար մը առաջ ապրած գաւառացիներու համեմատաբար խաղաղ կեանքի հայրենաբաղձութեան դիտանկիւնէն։ Այսուհանդերձ, Տափան Մարգարն ու այլ պատմուածքներ ցոյց կու տան, թէ գաւառի գրականութեան գրողներուն միակ նպատակը գաւառը իտէալականացնելը չէր։